Portret trumienny to niepowtarzalny wytwór polskiej kultury sarmackiej, który pełnił niezwykle istotną rolę w trakcie uroczystości pogrzebowych. Twórcami wizerunków trumiennych byli zazwyczaj malarze cechowi, specjalizujący się w malarstwie portretowym i religijnym. Kształt portretu był z kolei, zawsze dostosowany do kształtu trumny, dlatego najczęściej przyjmował on formę sześcioboku, ośmioboku, trapezu lub prostokąta. W zależności od zamożności rodziny zmarłego portrety trumienne były malowane w technice olejnej na cynkowej, miedzianej, ołowianej, srebrnej lub mosiężnej blasze. Zdarzały się również portrety wykonywane na drewnie lub płótnie.
Sposób malowania portretów trumiennych charakteryzowała przede wszystkim prostota i realizm. Mimo to, zmarły był zazwyczaj ukazywany w bardzo bogatym i strojnym odzieniu, a mimika jego twarzy wyróżniała się niezwykłą ekspresją, często z bardzo charakterystycznym pełnym życia, mocnym oraz przenikliwym widza spojrzeniem. Portrety trumienne cieszyły się największą popularnością w XVII i XVIII wieku, jednak w XIX wieku, zostały one wyparte przez fotografię. Obecnie najwięcej przykładów portretów trumiennych można spotkać w muzeach, niewielkich kościołach parafialnych, a także na ścianach kaplic cmentarnych.
Zostaw komentarz
Zaloguj się, aby dodawać komentarze