Rodzaje trumien na przestrzeni wieków - Blog - Sklep Rodlew QMD

Na przestrzeni wieków zmieniały się rodzaje trumien. Co ciekawe, nie zawsze służyły one jako miejsce, w którym chowa się zmarłego. Np. w zakonie klarysek do dzisiaj siostry w trumnach śpią. Pewnym specyficznym typem trumny był sarkofag, w którym umieszczano zwłoki przede wszystkim w starożytności.

Starożytność

Słowo „sarkofag” pochodzi z greki. Oznacza „pochłonięcie ciała”, czy dosłownie – „zjedzenie ciała”. Tego typu trumna wykonywana była przeważnie z kamienia albo ceramiki. W starożytnym Egipcie do sarkofagów wkładano drugą, zawierającą ciało trumnę, która przypominała postać człowieka. Sarkofagi, w których umieszczano faraonów, wytwarzano ze złota. Wierzono, iż człowiek w życiu pozagrobowym znajduje się takim samym stanie, jak jego ciało, dlatego je mumifikowano. Do grobu wkładane były kosztowności.

Etruskowie wykuwali sarkofagi z kamienia. Dekorowano je reliefem przedstawiającym wizerunek zmarłego znajdującego się w pozycji horyzontalnej. Również w antycznej Grecji niekiedy zwłoki składano do sarkofagów (np. ciało Aleksandra Wielkiego).

Średniowiecze i nowożytność

Wyraz „trumna” – niegdyś w języku polskim występujący jako „trunna” – ma swoje źródło w średnio-wysoko-niemieckim słowie „Truhne”, czyli „skrzynia”. W Europie we wczesnym średniowieczu w drewnianych trumnach chowano tylko władców. Na ziemiach polskich pierwszym z monarchów, którego ciało umieszczono w trumnie, był Bolesław Śmiały. Przez wiele wieków zwyczaj ten jednak nie wyszedł poza krąg elit. Sytuację tę zmieniła tzw. czarna śmierć, czyli wybuch epidemii dżumy w XIV wieku. Wówczas na szerszą skalę zaczęto chować zmarłych w trumnach. Budowano je z drewna dębowego albo sosnowego i malowano. Poległych w boju chowano w trumnach czerwonych, a zwykłych ludzi – w czarnych.

Duże zmiany w zakresie zdobienia trumien zaszły w XVII wieku, czyli w epoce baroku, kiedy zaczęto je bogato dekorować. Przykładowo przedstawiciele polskiej szlachty przytwierdzali do nich portrety.

Trumna ratunkowa

W XIX wieku powstała tzw. trumna ratunkowa. Stanowiła ona odpowiedź na obawy, że zgon może zostać stwierdzony błędnie przez lekarza. Do takiej trumny prowadziła rura, przez którą można było oddychać, można było również nawiązać ewentualny kontakt.